نامه ایی از کیم تهیونگ
·
1400/11/06 09:48
· خواندن 1 دقیقه
...
آسمان از بابت نبودن تو گریه میکنه. دریا رو ول کردم و رسیدم به چشم‌های اقیانوسی تو، چرا همچنان اینجایی و من از بابت کور بودنم می‌سوزم؟ چرا محو شدی و همچنان تو رو حس میکنم؟ چرا آخر داستان من و تو باید به پری دریایی ختم میشد که حباب کف دریا شد؟ و من در سخاوتمندترین چهره‌ای که داشتم؛ تو رو به هیچکس نبخشیدم. انسان‌ها از دارایی‌های خود می‌بخشند، نه از جان و اعضای حیات بخش و روحشان! من اتلو نبودم، فقط برای گفتن "دوستت دارم" ها؛ لال بودم و دستانم برای زبان اشاره قطع بود. قناری زیبای من برای جا شدن توی قفس قلبم، خیلی بزرگ بودی! رها کردمت تا شاید روزی برگردی.. تو هنوز توی آسمان خدایی میکنی و من در رویای برگشتن پرنده‌ی افسانه‌ایم، به آرومی غرق میشم
20 ژانویه ۱۹۶۴
نامه ای از طرف کیم تهیونگ به معشوقه اش جئون جونگ کوک که هرگز به مقصد نرسید.
